Thou Shume Consume: The Story of Consumer Electronics [Feature]

Advertentie

Ik bevries als ik het scherm zie. Er rijst paniek in mijn hoofd. Dit kan niet waar zijn! Onmiddellijk begint de controle. Adem. Denken. Handelen. Nog steeds in ontkenning van wat ik zie, herstart ik de laptop hard.

Ik ben verrast hoe kalm ik ben als het display oplicht en de lijnen nog steeds over het scherm flikkeren. Ik vind een spleet aan de zijkant van het scherm. In mijn hoofd doorloop ik mijn inpakroutine. Ja, dit uiteinde zit meestal op de bodem van mijn rugzak. Dus ik heb de laptop beschadigd toen ik eerder die ochtend op het ijs glipte. Waarom nu?

Ik haal diep adem. Mooi Full HD-scherm, amper een jaar oud; nu is het geroosterd brood. Rustig, maar uitgehold grijp ik naar mijn telefoon en hack een e-mail naar Mark. Ik zal vandaag mijn deadline niet halen.

Ironisch genoeg gebeurde deze aflevering tijdens de laatste herzieningen van het artikel dat je nu aan het lezen bent.

Invoering

Elk jaar presenteren consumentenelektronica-exposities over de hele wereld nieuwe hightech-apparaten; duur speelgoed dat met veel beloftes komt. Ze zijn erop gericht om ons leven gemakkelijker, leuker, super verbonden, en natuurlijk zijn het statussymbolen. Bovendien zijn ze een elektronische manifestatie van de idealen die onze samenleving drijven: groter, beter, sneller, meer.

Aan de positieve kant, high-end elektronica demonstreren geavanceerde engineering en verbluffende ontwerpoplossingen. Nieuwigheid neigt echter snel te vervagen. Slechts een paar maanden later is de hardware verouderd, het ontwerp is oud en de schappen zijn gevuld met nieuwe modellen. Niets veroudert zo snel en permanent als consumentenelektronica.

Gadgets worden steeds sneller weggegooid en vertegenwoordigen elk jaar miljoenen tonnen elektronisch consumentenafval. Om de productie te voeden, worden steeds meer hulpbronnen geclaimd en beginnen we te lijden onder de enorme belasting van de natuurlijke en sociale omgeving.

Wat is het doel van het stimuleren van de technologische vooruitgang? Helpt het ons om iets te maken dat lang meegaat? Waar gaan we zo snel naartoe? We weten het niet. Of toch?

De hechting

Jane * plaatst de laptop voorzichtig op haar salontafel. Het is een gebruikte HP die een vriend haar heeft gegeven. Jane is enthousiast over het vooruitzicht internet via haar zijstoel te gebruiken, in plaats van te moeten knoeien voor het oude bureaublad in haar slaapkamer.

Jane heeft familie over het hele land en veel vrienden over de hele wereld. Ze houdt ervan contact met hen te houden en vindt dat internet een zegen is. Een van haar kleinkinderen zette haar op Facebook, maar vond het te verwarrend. Ze maakt echter graag gebruik van Skype, e-mail, internet, games en internetbankieren. Nu kijkt ze nieuwsgierig toe terwijl ik de laptop met haar wifi probeer te verbinden.

Afbeelding credits: Vrouw met laptop via Shutterstock

Voor de eigenaar is een nieuw gadget niet alleen een financiële investering; het is ook een belangrijke tijd en niet het minst een emotionele verbintenis. Er komt iets nieuws in je leven, je laat het binnen, brengt uren door met het in elkaar zetten, vertrouwt het met persoonlijke gegevens, kleedt het aan met accessoires en deelt je meest intieme ervaringen ermee. Het wordt een essentieel onderdeel van je dagelijkse routine en een drager van geheimen. Stel je de horror voor als je je smartphone bent kwijtgeraakt! We zijn erg afhankelijk van onze tools en, nog sterker, raken we emotioneel gehecht.

Hoe meer we afhankelijk zijn van onze gadgets en hoe minder we ze eigenlijk begrijpen, hoe vaster we worden. Jane gebruikt bijvoorbeeld haar computer alleen voor de meest basistaken. Ze is niet goed thuis in technologie en hoewel ze voorzichtig is, heeft ze vaak hulp nodig bij het oplossen van kleine bugs. Jane is een bevestigde optimist en heeft vele hobby's die haar bezig houden weg van de computer, maar ze raakt enigszins gefrustreerd wanneer ze wordt afgesneden van haar verre vrienden.

Jane groeide op in een klein geïsoleerd stadje. Goederen en de post werden slechts één keer per week afgeleverd, de telefoonlijn die uiteindelijk kwam, was kostbaar. Als een van de jongere broers en zussen kreeg ze veel handige dingen. Hoewel ze zich nu een luxere levensstijl kan veroorloven, behandelt ze nog steeds al haar bezittingen met grote zorg en gelooft ze in het gebruik van dingen totdat ze breken. Wanneer de dingen vergaan, vraagt ​​Jane zich af waarom het zo veel goedkoper is om ze te vervangen door iets nieuws. En vooral bij consumentenelektronica is repareren zelden een optie. Jane haalt het af als " dat is zoals het is ."

Van een ingenieur die zijn beroep in de voormalige Duitse Democratische Republiek (DDR) leerde, leerde ik dat zijn collega's er trots op waren alleen de beste kwaliteit te produceren en dat ze apparaten bouwden die tientallen jaren zouden meegaan. In principe is dat niet anders dan bij ingenieurs elders. Materiële bronnen waren echter schaars en wat deze mensen hadden was tijd; eindeloze hoeveelheden tijd.

" We werkten aan de eerste computer-gestuurde tuner van de DDR. Een microprocessor die het signaal van analoog naar digitaal heeft omgezet, produceerde een fout van 50 KHz. Het apparaat is in detail onderzocht en uiteindelijk heeft iemand de component geïdentificeerd die de fout heeft veroorzaakt. Een ander type plastic had de inductantie van een spoel veranderd. Teruggaan naar het originele plastic corrigeerde de fout. "- Norbert Storch

Beeldcredits: computeringenieur via Shutterstock

Dingen zijn vandaag anders. Bedrijven kunnen het zich niet veroorloven om altijd gebreken op te sporen; waar mogelijk worden snelle fixes toegepast. En de tools zijn ook anders. Een hardwareverlies is tegenwoordig vaak gelijk aan een onomkeerbaar verlies van persoonlijke gegevens, inclusief emotionele stukken zoals foto's en privéberichten.

Apparaten zoals laptops of smartphones zijn veel meer integrale onderdelen van ons leven dan de elektronica uit het verleden. We hebben een intieme relatie met technologie. Roep de laatste keer op dat je je spaart en kocht uiteindelijk een nieuwe gadget. Was het niet zoiets als dit: je werd verliefd op een sexy ontwerp en veelbelovende functies. Zodra je het in je handen hield was het het meest opwindende dat je ooit hebt gehad. Je hebt de nieuwe leren kennen door een roze bril, je hebt er elke dag interactie mee gehad en vertrouwt er voortdurend op met meer persoonlijke informatie, waardoor je relatie wordt verankerd en verdiept. En misschien zit u nog in de wittebroodswekenfase met die laatste aanwinst van u. Maar overweeg dit: als er serieuze problemen aan de oppervlakte komen, bent u nu toegewijd.

Het vervangen van een laptop of een telefoon lijkt veel op uit elkaar gaan. Naarmate de zaken dieper worden, houdt u vast en probeert u ze op te lossen. Nochtans, kan geen raad in de wereld gebroken hardware herstellen of ernstige software of hardware onverenigbaarheden overbruggen. Er komt een moment dat je afscheid moet nemen van je gadget. U weet dat het migreren van gegevens een pijnlijk proces zal zijn. Maar als je eenmaal enthousiast bent over de nieuwe in je leven, is het allemaal vergeten. Je bent verliefd en alles komt gemakkelijk.

De neiging om te verbinden, zelfs met levenloze objecten, is heel menselijk en heeft ons goed gediend. Jane bijvoorbeeld heeft al jaren haar desktopcomputer. Het is een stukje van haar huis en onderdeel van haar dagelijkse routine. Als alles betrouwbaar bleef functioneren, zou ze nooit de noodzaak zien om het te vervangen. Een dergelijke loyaliteit aan een stuk hardware kan echter een probleem vormen, zowel voor de gebruiker als voor bedrijven die moeten verkopen om in bedrijf te blijven.

Gebouwd om te breken?

Wat onze economie draait, is de eeuwige overdracht van geld. Bedrijven zijn inherent afhankelijk van klanten om hun producten te kopen. Een twijfelachtige techniek waarvan gezegd is dat deze de consumptie ondersteunt, is het ontwerpen van producten die voortijdig worden afgebroken.

De technische term voor deze aanpak is geplande veroudering. Het beschrijft een benadering om de levensduur van het product bewust te beperken door het gebruik van zwakke plekken of inferieur materiaal. Het concept kan ook worden uitgebreid naar nieuwe software die niet meer op oudere hardware draait of omgekeerd. Geplande veroudering garandeert een duurzame consumptie en een groeiende economie ten koste van de consument.

Talloze verhalen over producten die zijn ontworpen om te breken circuleren. In feite is er een opvallende en goed gedocumenteerde case: de gloeilamp. Het is het eerste bekende slachtoffer van geplande veroudering, evenals het onderwerp van 's werelds eerste kartelovereenkomst. Als je dit onderwerp dieper wilt verkennen, zal niets het verhaal beter vertellen dan de documentaire Pyramids of Waste: The Lightbulb Conspiracy.

Het idee van geplande veroudering maakte me nieuwsgierig. En ja hoor, ik heb een vriend wiens printer niet meer uit het niets werkt na drie jaar trouwe dienst. Neil verdient de kost in IT en heeft de computers van mensen al jaren aan het repareren. Zijn apparaat had feilloos geprint tot het plotseling ophield.

" Ik kon niets fout vinden, dus belde ik klantenservice. "Neil wordt doorgestuurd naar een reparatiecentrum in Berlijn. Hij legt uit wat het probleem is en wanneer hij het printermodel vermeldt, vertelt de dame aan de andere kant hem snel dat ze het apparaat niet kunnen repareren. Neil staat versteld. Was hij niet door de fabrikant zelf naar het reparatiecentrum gestuurd?

Neil blijft hardnekkig: " Waarom is het niet mogelijk om het apparaat te repareren? Je hebt het niet eens gezien! "" Dit model is niet bedoeld om te worden gerepareerd. De fabrikant produceert hiervoor geen reserveonderdelen " reageert de stem aan de andere kant. Ze raadt Neil aan om de printer naar een recyclingstation te brengen en een nieuwe te kopen.

Neil daagt haar uit: "Dus welk huidig ​​printermodel kan worden gerepareerd? "Iets onrustig, geeft de ondersteunster toe:" Ik ben niet bevoegd om het je te vertellen. "En dan biedt ze een verrassend eenvoudige verklaring.

Beeldcredits: E-Waste via Shutterstock

Toen Neil vervolgens het printerbedrijf belde om deze informatie te bevestigen en te klagen, waren ze verbaasd dat het reparatiecentrum hem zo duidelijk uitleg en advies had gegeven. Uiteindelijk ontving Neil de volgende e-mail, waarin de informatie van het reparatiecentrum werd bevestigd:

Het is inderdaad waar dat we voor sommige van onze producten geen reserveonderdelen produceren of deze op voorraad houden.

De productie van reserveonderdelen, hun opslag- en reparatiekosten zijn gelijk aan de kosten voor het produceren van een nieuwe eenheid. Daarom is de levering van reserveonderdelen niet economisch in vergelijking met de aanschaf van een nieuw product.

Momenteel zullen alle producten van de inkjetprinter A4-segment (...) niet worden gerepareerd, maar worden ze vervangen in geval van een defect. - wereldwijde producent van inkjetprinters

We weten niet waarom de printer brak en de kans groot is dat deze is gestorven aan natuurlijke oorzaken. Het feit dat high-end consumentenelektronica niet is ontworpen om te worden gerepareerd, toont verder aan dat de problematische denkwijze de kern van het probleem vormt.

De rol van industrieel ontwerp

Ik begon me af te vragen of er een methode voor de gekte was en wendde zich tot een paar mensen die verantwoordelijk waren voor productontwerp: industrieel ontwerpers.

Sijme Geurts is een jonge industrieel ontwerper uit Nederland. Ik ontmoet hem op Skype en ben sinds ik hem al enige tijd ken, direct benieuwd wat hij weet over geplande veroudering. "Het was geen onderwerp tijdens mijn studie", zegt hij. Maar Sijme legt uit dat industrieel ontwerpers routinematig inschatten hoelang een item zal worden gebruikt. Zoals te verwachten, kunnen ze een product ontwerpen dat lang meegaat of veel eerder kapot gaat.

Sijme haalt een demonstratieobject tevoorschijn. " Ik heb dit gekocht toen ik de originele thuis vergeten was tijdens het reizen. "Het is een iPhone-kabel van een ander merk die maar een paar dagen is gebruikt. " Je kunt duidelijk zien hoe krom het is. "Zichtbaar door de plastic mantel zijn kleine bochten, die wijzen op locaties waar de kabel mogelijk kan breken. Sijme stuurt me later een foto waarop de originele kabel naast de goedkope derde kabel staat. " Ze hebben waarschijnlijk goedkoop materiaal gebruikt, bijvoorbeeld laagwaardig koper ", legt Sijme uit en voegt eraan toe: " De kwaliteit die gebruikers waarnemen, kan verschillen van de werkelijke kwaliteit die ze ontvangen. "Dit voorbeeld benadrukt ook een punt dat de meesten van ons intuïtief begrijpen, maar het is de moeite waard om te onthouden: duurzaamheid kan worden beïnvloed door de materiaalkeuze. En het materiaal wordt beslist tijdens de ontwerpfase.

Een slechte productkwaliteit is echter meestal niet opzettelijk. Slechte ontwerpen, gebruik van slecht materiaal of slechte productie zijn gevolgen van enorme financiële druk. Fabrikanten moeten hun prijzen verlagen om concurrerend te blijven binnen de markt en de kwaliteit is wat het eerst lijdt. Uiteindelijk is het de keuze van de consument, of de goedkopere of de betere kwaliteitsproducten de overhand hebben.

Ondertussen weten de meeste consumenten niet veel over de werkelijke materiaalsamenstelling van een product. Vooral als het gaat om elektronische apparaten, kunnen de meeste consumenten geen onderscheid maken tussen materiaal van hoge en lage kwaliteit. Bovendien zijn de meeste belangrijke componenten verborgen in het lichaam van het product. Hoe had Sijme kunnen weten dat de kabel met slecht materiaal was gemaakt? De prijs kan een indicatie zijn geweest, maar hoe weet u of iets net voldoende is geprijsd of hopeloos te duur, zoals sommige merken zijn?

Wat de situatie nog lastiger maakt, is dat ontwerpers de perceptie van de gebruiker van de kwaliteit van het product kunnen beïnvloeden zonder daadwerkelijk materiaal van een hogere kwaliteit te gebruiken. Sijme reflecteert op een project dat hij en medestudenten samen met een Nederlands bedrijf hebben gedaan. Ze hebben een levenscyclusanalyse van een wekker voorbereid. Voor dit doel hebben ze het apparaat volledig gedemonteerd en het interieur onderzocht. Wat ze vonden waren metalen spoeltransformatoren die verantwoordelijk waren voor een groot deel van het gewicht van het artikel. Sijme weet uit ervaring dat er veel lichtere transformatoren bestaan. In het geval van dit apparaat kan het gewicht echter ook bijdragen aan de kwaliteitsperceptie van een gebruiker. Sijme legt uit dat wanneer je een van die wekkers oppakt, je het als een kwaliteitsproduct zult ervaren, zelfs als je alleen maar overgewicht voelt.

Het veranderen van percepties en verleiding zijn geen concepten die door mensen zijn uitgevonden. Ze spelen overal in de natuur. Bloemen trekken bijvoorbeeld insecten en vogels aan met aanlokkelijke geuren en felle kleuren. Terwijl ze de nectar van verschillende soorten consumeren, bestuiven deze dieren de bloemen en dragen ze bij tot het voortbestaan ​​van de plant. Het is een geven en nemen.

Onze economie werkt op dezelfde symbiotische manier. Bedrijven bieden aantrekkelijke producten, consumenten geven geld uit en de opbrengst wordt geïnvesteerd in het produceren van nieuwe producten. Productie creëert werkgelegenheid, dat wil zeggen een mogelijkheid voor consumenten om de kost te verdienen en de volgende generatie producten te kopen. Het probleem met deze complexe cyclus is dat het veel aanhangsels heeft die doodlopend zijn en de resulterende problemen accumuleren.

Ontwerpen om aan menselijke behoeften te voldoen

Een paar dagen na het interview met Sijme, spreek ik met Karl * een industrieel ontwerper die les geeft aan een kleine universiteit in de VS. Karl heeft een ontroerende carrière gehad, die hem naar het buitenland bracht om ontwerp te studeren en begon te werken voor een buitenlands bedrijf.

Hij herinnert zich dat alles wat hij van zijn favoriete professoren leerde, gericht was op kwaliteit. " Mode en ontwerpverleiding werden afgekeurd. "Hij gelooft nog steeds dat kwaliteit nooit uit de mode raakt. " Mensen kunnen kwaliteit nastreven, omdat dingen langer bruikbaar kunnen blijven met duidelijke vermindering van de ecologische impact. "Karl weigert te geloven in geplande veroudering, maar hij merkt op:" Mensen kunnen wispelturig zijn en definiëren 'kwaliteit' is nu zeker een complexere uitdaging. ”

Begin jaren tachtig begon Karl te werken voor een klein designbedrijf dat in de loop van de jaren zeventig internationale erkenning had verdiend. Toen Karl zich bij hen aansloot, waren ze net getekend om exclusief werk te doen voor een invloedrijke elektronische fabrikant.

Karl herinnert zich deze keer hartelijk: " Toen ik naar mijn werk kwam, was het alsof er elke dag een groot stuk designtaart op mijn bureau lag te wachten. Het was de meest spannende, boeiende en veeleisende tijd van mijn professionele carrière. Ik koester echt die ontwerpervaringen. "Maar na vijf jaar ontwerpen van de nieuwste en chicste producten had Karl steeds meer vragen. Hij begon zich af te vragen wie alle producten gebruikte die hij aan het ontwerpen was, hoe ze werden gebruikt, waar de materialen vandaan kwamen en waar ze uiteindelijk terechtkwamen. Hij noemt deze kritische inzichten zijn gouden stappen om het concept van duurzaamheid te gaan begrijpen.

Verschillende " Aha! "Momenten hebben bijgedragen aan zijn mind shift. In die tijd vond Karl het leuk om kringloopwinkels te bezoeken voor plezier en onderzoek als jonge ontwerper. Hij deelt dat tijdens een dergelijk bezoek, hij zag een grote kartonnen doos in de elektronica-afdeling; het was gelabeld '10 voor $ 1 '. Benieuwd wat er zo goedkoop zou worden verkocht, gluurde hij naar binnen. Tot zijn ontzetting ontdekte hij een verzameling toetsenborden die hij anderhalf jaar eerder had ontworpen. Karl gniffelt. " Dat waren de gelukkigen. De niet-zo-gelukkigen zijn waarschijnlijk op de vuilstort beland. ”

Beeldcitaten: Greenpeace

Gevuld met verdiepingsvragen over industrieel ontwerp ging Karl op zoek naar antwoorden. Hij vond dat de meerderheid van de ontwerpers in die tijd niet vaak aan recycling dacht. Hun belangrijkste ontwerpprioriteiten waren het oplossen van vragen over materiële prestaties, functie en esthetiek. Karl zegt dat hij echt gelooft dat iedereen gewoon probeert het beste product te maken dat mogelijk is, denkend dat het er voor altijd zou zijn en zoals hij, ze waren geschokt toen dat niet zo was.

Veel discussies draaien om de motieven van bedrijven. Is er iemand die we de schuld kunnen geven van afval en slechte producten? Maken bedrijven misbruik van alles in naam van winst? Is dit allemaal een grote samenzwering? Karl is tot de conclusie gekomen dat bedrijven niet inherent slecht zijn: " Nee, ik denk niet dat ze proberen te stelen van of pijn doen aan mensen of de planeet. Ze proberen gewoon hun menselijke behoeften en die van anderen te bevredigen. "Hun doel is om producten te creëren die klanten willen en de banen van hun werknemers veilig te stellen. En het zijn tenslotte de consumenten die de wielen in dit complexe systeem draaiende houden.

Vandaag geeft Karl les aan een universiteit die zich richt op gebruikersgericht ontwerpen. Studenten leren eerst over de gebruiker na te denken, uitgebreid onderzoek te doen naar de behoeften van gebruikers, deze respectvol te observeren, (proberen) hun gedrag te begrijpen en vervolgens te proberen aan de behoeften van dat gedrag te voldoen door middel van verschillende ontwerpopties, waaronder producten, diensten en systemen. Gedachten over het creëren van verlangens of alleen kijken naar winst worden ontmoedigd. De belofte is dat het focussen op de gebruiker en al zijn behoeften (sociaal, economisch, ecologisch) voldoende business zal genereren, terwijl andere benaderingen riskanter zijn, vooral voor de samenleving en de planeet als geheel.

De veranderende markt voor consumentenelektronica

De druk om economisch te overleven en de wens om te slagen in de markt, stimuleren de creativiteit van alle industrieën. Bedrijven concurreren krachtig om klantaandelen en proberen consumenten aan te spreken met steeds nieuwe functies. Wetende dat uiteindelijk consumptie beslist welke producten de overhand hebben, zijn ingenieurs en ontwerpers gericht op het voldoen aan de eisen van de consument.

Steve Jobs had gelijk toen hij zei dat mensen niet per se weten wat ze willen. Wij, de mensen, weten echter waar we mee worstelen! We nemen bepaald gedrag aan of verdragen iets omdat dat de enige manier is die we kennen. Maar het betekent niet dat dit de enige manier is om de taak op te lossen. De rol van ontwerpers zou moeten zijn om te observeren wat mensen doen, een slimmere oplossing te vinden en te hopen dat het aanslaat.

Afbeelding credits: Boy with Apple via Shutterstock

Laten we bijvoorbeeld smartphones en laptops nemen. Overstappen van het ene naar het andere apparaat is een groot obstakel voor de meeste mensen, veel te wijten aan de moeilijkheid van het migreren van persoonlijke voorkeuren en gegevens. Wat deze uitdaging gedeeltelijk heeft opgelost, is de opkomst van cloudgebaseerde services en verbeterde synchronisatietools, geholpen door de beschikbaarheid van goedkope serverruimte en internetbandbreedte. Het is een creatieve oplossing voor een eenvoudige uitdaging.

De afgelopen jaren hebben consumenten een paradigmaverschuiving ingeluid. We migreren langzaam van het bezitten en beheren van originele kopieën van software en gegevens, naar het louter gebruiken of huren van een service die alle functies biedt die we nodig hebben. Wie heeft Office nodig, wanneer ze Google Drive kunnen gebruiken? Wie wil een CD kopen, wanneer ze naar de volledige muziekverzameling van de band op Spotify kunnen luisteren? Waarom een ​​thumb drive gebruiken als je naadloos gegevens kunt delen met Dropbox? Wie maakt zich druk met back-ups op een externe harde schijf, als gegevens kunnen worden opgeslagen in de cloud? Bovendien worden cloudgebaseerde software automatisch bijgewerkt. Bovendien zal de Cloud niet breken en uw gegevens verliezen; althans dat is de belofte.

Bij het overschakelen naar een nieuw apparaat merk je de overgang nauwelijks. Al uw gegevens zijn er al, magisch gesynchroniseerd vanuit de cloud. In plaats van oude softwareregistratiesleutels te doorbreken of back-ups terug te zetten, kunt u meteen genieten van de nieuwe hardware en nieuwe functies leren gebruiken.

Beeldcredits: Cloud Computing via Shutterstock

Omdat we gewend raken aan het overal toegang hebben tot persoonlijke gegevens en niet langer bang zijn kostbare informatie te verliezen als ons apparaat breekt, verzwakken we langzaam de emotionele gehechtheid aan de fysieke apparaten waarmee we onze gegevens benaderen. Wat vroeger een beetje werkte als een technologisch Stockholm Syndroom - apparaten namen gijzeling van onze gegevens en dwongen ons om goed voor ze te zorgen, het creëren van deze intieme en ongezonde relatie - evolueert nu naar een weggooiende mentaliteit. Oh verdomme, mijn telefoon heeft een kras. Next!

Norbert Storch, manager van een recyclingbedrijf in Berlijn, is uiterst kritisch over deze ontwikkelingen. Volgens hem zijn elektronische apparaten van handig gereedschap veranderd in speelgoed. " Gadgets zijn ontworpen voor consumptie zonder rekening te houden met kwaliteit. "Je kunt je echter afvragen of dit een bewuste ontwikkeling is die wordt aangestuurd door fabrikanten of dat ze slechts de markt volgen, dat wil zeggen een veranderend gebruikersgedrag.

"Mensen willen gewoon van hun afval af. Ze hebben hun eigendomsgevoel verloren. "Dit verlies gaat hand in hand met het niet langer verantwoordelijk voelen voor bezittingen. " Waarom vinden we tv's nog steeds in het bos? "Storch vraagt ​​zich af en wijst op de vele publiek beschikbare en gratis recyclingsystemen. Er zullen altijd roekeloze individuen zijn. Als de meerderheid van de mensen echter onverantwoordelijk handelt, roept dit de vraag op of de respectieve systemen zijn ontwikkeld met de eindgebruiker of zelfs met het hele systeem in gedachten.

Image credits: Discarded Television via Shutterstock

Uitdagingen van een Throw-Away mentaliteit

Volledig gesynchroniseerde cloudgebaseerde services hebben het een fluitje van een cent gemaakt om tussen apparaten te schakelen, maar ook om een ​​nieuw speeltje in je leven te laten. Nieuwe hardware belooft sneller te zijn, biedt meer functies en is toevallig in de mode. Wat moet niet leuk vinden? Zolang al onze informatie en herinneringen gemakkelijk worden overgedragen, voelen we ons comfortabel en veilig. Wat kan een apparaat vertrouwder en persoonlijker maken dan onze eigen gegevens?

In zekere zin is dit een positieve ontwikkeling omdat we onafhankelijker worden van fysieke objecten. Het maakt het leven gemakkelijker, flexibeler en met overal beschikbare gegevens zorgt het ook voor een gevoel van veiligheid. Aan de andere kant veroorzaakt het op de korte termijn nog tal van andere problemen.

• We willen betere en snellere apparaten die meer kunnen:
  • consumentistisch gedrag zet zijn steile stijging voort
  • elektronische apparaten worden sneller vervangen
  • apparaten worden uitgeschakeld voordat ze breken
  • Omzetcijfers dwingen fabrikanten om zich te concentreren op snelle en goedkope productie
  • kwaliteit is niet langer een prioriteit
• Elektronica wordt niet uit het niets geproduceerd:
  • ontginning van hulpbronnen eist zijn tol van het milieu
  • natuurlijke hulpbronnen worden uitgeput
• Verworpen apparaten worden uiteindelijk vernield:
  • oude consumentenelektronica levert elk jaar bergen afval op
  • elektronica bevat over het algemeen giftige materialen die in de omgeving kunnen lekken
  • elektronica bevat ook veel zeldzame en kostbare metalen die economischer zijn te herwinnen dan uit hun uiterst beperkte maagdelijke bronnen te halen
  • elektronisch afval is moeilijk te recyclen

Laat me je een voorproefje geven van wat de gevolgen van ons gedrag zijn.

Einde leven - Yesterday's Treasure is Tomorrow's Trash

Gadgets gaan dood, zijn verouderd of gewoon verouderd. Wereldwijd wordt jaarlijks naar schatting 50 miljoen ton elektronisch afval gegenereerd. Alleen de VS dragen meer dan 3 miljoen ton bij en Europa, met meer dan twee keer de bevolking van de VS, heeft chips tot 7 miljoen ton. De trend voor deze nummers wijst sterk omhoog. In Europa wordt jaarlijks nog eens 3-5% elektronisch afval gegenereerd en landen in Zuid-Amerika, Azië en Afrika maken snel een inhaalslag.

De digitale dump Infographic via GOED

Mobiele telefoons hebben het hoogste verloop onder consumentenelektronica, waarbij de gemiddelde gebruiker ongeveer elke 18 maanden een nieuwe telefoon aanschaft. Als ze niet aan iemand anders worden gegeven, komen de afgedankte telefoons vaak in een la terecht totdat ze uiteindelijk worden uitgegooid en naar de vuilstortplaats gaan. Dit is een groot verlies voor de economie, omdat 100.000 mobiele telefoons ongeveer 2, 4 kilogram goud bevatten, meer dan 900 kilogram koper en 25 kilogram zilver, naast andere waardevolle materialen. Dit komt neer op meer dan een kwart miljoen dollar aan metalen.

Schaarste aan hulpbronnen

Eindige middelen zijn slechts de helft van het probleem, maar op dit punt staan ​​ze in het middelpunt van al onze problemen. Vooral elektronica bestaat uit een groot aantal zeldzame en kostbare materialen. Een mobiele telefoon bevat bijvoorbeeld maximaal 60 verschillende elementen en bestaat uit ongeveer 40 procent metalen, 40 procent kunststof en 20 procent keramiek en traceermateriaal. De printplaat van een mobiele telefoon bevat aluminium, beryllium, koper, goud, lood, kwik, nikkel en zink. Al deze materialen zijn min of meer moeilijk te ontginnen, sommige zijn gevaarlijk en de meeste zijn waardevol.

Indium, bijvoorbeeld, wordt gebruikt om transparante elektroden te maken in LCD's en aanraakschermen. Het wordt voornamelijk als zinkproduct geëxtraheerd tijdens de productie van zink. Tussen 2002 en vandaag is de prijs gestegen van US $ 94 per kg naar bijna US $ 1.000 per kg. De voorraden van Indium slinken snel. Op basis van de huidige extractiepercentages zullen de hulpbronnen ongeveer 20 jaar meegaan. In 2010 schatte het Milieuprogramma van de Verenigde Naties (UNEP) dat het recyclagepercentage voor Indium slechts ongeveer 1% bedroeg. Stel je een smartphone voor zonder een touchscreen of een laptop zonder een flatscreen.

Alle hightech gadgets zijn afhankelijk van zeldzame metalen. En hoewel een reeks van 17 sleutelelementen van de moderne elektronica-industrie zeldzame aardmetalen worden genoemd, zijn ze bijna allemaal in overvloed te vinden. Ze worden echter zelden aangetroffen in geconcentreerde ertsen en zijn daarom moeilijk te extraheren. Dit beperkt de snelheid waarmee ze kunnen worden geëxtraheerd. Vervolgens wordt voorspeld dat de groeiende vraag het beperkte aanbod over enkele jaren zal overschrijden.

Levertekorten en verminderde export vanuit China verhogen de prijzen, zelfs niet rekening houdend met de milieukosten op lange termijn veroorzaakt door mijnbouw. De extractie van zeldzame aardmetalen creëert bijvoorbeeld radioactieve slurrie-residuen en het raffinageproces is afhankelijk van de toevoeging van toxische zuren. Dit gevaarlijke afval vormt niet alleen een milieu-, maar ook een aanzienlijk gezondheidsrisico voor werknemers en de gemeenschap. Helaas heeft het verleden bewezen dat de wet van Murphy uiterst nauwkeurig is: " Alles wat fout kan gaan, zal fout gaan. ”

Terwijl China de belangrijkste leverancier is van zeldzame aardelementen, is 13 miljoen ton van deze natuurlijke hulpbron te vinden in de VS. Ondertussen pakt China de ernstige milieugevolgen aan en sluit het illegale mijnen. Om aan de toenemende vraag tegemoet te komen, worden wereldwijd nieuwe bronnen ontwikkeld. Zelfs productielocaties die jaren geleden werden verlaten, worden opnieuw geopend. De Mountain Pass Mine in Californië sloot bijvoorbeeld haar poorten in 2002 maar hervatte haar activiteiten in augustus 2012. Mijnbouw in de VS is weer winstgevend geworden.

Afbeeldingscredits: Open Pit Mine via Shutterstock

Giftig afval

Met het bronmateriaal en de manier waarop ze worden geproduceerd, hoeft het geen verrassing te zijn dat eindproducten zoals elektronische apparaten zelf zeer gevaarlijke stoffen bevatten. Plastic omhulsels worden bijvoorbeeld behandeld met chemicaliën die voorkomen dat het materiaal vlam vat (dwz gebromeerde vlamvertragers). Van veel meer stoffen in elektronische apparaten is bekend dat ze persistent en toxisch zijn. Bovendien hopen veel zich op in organismen, inclusief de mens, wat leidt tot ernstige gezondheidsproblemen. Dit omvat lood, kwik, cadmium, beryllium, ftalaten en zeswaardig chroom. Ze worden allemaal na verloop van tijd vrijgegeven en vormen een aanzienlijke bedreiging voor het milieu en de menselijke gezondheid in het bijzonder.

Afval is een concept dat alleen bekend is bij de mens. En we moeten nog manieren vinden om op een verantwoorde manier met afval om te gaan. Tot een paar jaar geleden exporteerden ontwikkelde landen routinematig elektronisch afval naar landen in Azië en Afrika. In deze landen ontbreken nog steeds goede installaties voor afvalbehandeling en recycling; het afval gaat naar stortplaatsen en vervuilt langzaam de lokale omgeving. Bovendien verkennen kinderen en volwassenen de bergen afval voor kostbaarheden, zoals schroot, die ze kunnen verkopen voor een mager inkomen. Om de laatste stukjes kostbaar materiaal te verwijderen, worden kunststoffen en andere materialen afgebrand, waardoor giftige dampen vrijkomen en de lucht, het water, de bodem en dus de hele gemeenschap vergiftigd raken.

Afbeeldingscredits: Dmitry Berkut / Shutterstock.com

Een internationaal verdrag, bekend als de Conventie van Basel, trachtte te voorkomen dat de export van gevaarlijk afval zich ontwikkelde naar minder ontwikkelde landen. Later werden regionale wetten aangenomen, waaronder de AEEA-richtlijn (Afgedankte elektrische en elektronische apparatuur) in Europa of de Recycling Standard R2 in de VS, die fabrikanten dwingen om de inzameling en recycling van hun producten te waarborgen. Als gevolg hiervan zijn de recyclingpercentages langzaam toegenomen. Recycling loopt echter nog steeds achter en ondertussen wordt nog steeds elektronisch afval naar Azië en Afrika verzonden. Europese exporten worden ten onrechte bestempeld als tweedehands en sinds de VS het Verdrag van Bazel nooit hebben geratificeerd, is hun export van elektronisch afval in feite legaal.

Verordeningen en wetten zijn krachtige hulpmiddelen om verandering en ontwikkeling te sturen. Ze lopen echter vaak achter of komen niet in de buurt van de volledige reikwijdte van de realiteit. Ontwikkelingslanden volgen snel de westerse levensstijl. Binnen dit decennium produceren ze meer elektronisch afval dan hun rolmodellen en twee keer zoveel tegen 2025. Beleidsmakers moeten snel handelen om zowel productontwerp- als recyclingpraktijken in goede banen te leiden.

Recycling van elektronisch afval als bedrijf

Gezien de schaarste aan middelen en de juridische implicaties, kan recycling van elektronisch afval een winstgevend bedrijf zijn. Verbetering van de toegang en beschikbaarheid van zeldzame materialen door recycling is potentieel eenvoudiger dan het gebruik van ongebruikte hulpbronnen. Bovendien kunnen schadelijke stoffen in een gesloten kring worden gehouden, waardoor ze niet in het milieu kunnen lekken.

Ik krijg mijn eerste inzichten in recycling in een recyclingfabriek in Zuid-Zweden. Het is een gure novembermiddag als we bij de fabriek aankomen. Na een vriendelijk welkom worden we naar de werkplaats geleid. We passeren tientallen grote containers, gevuld met elk type consumentenelektronica dat je maar kunt bedenken. Ze zijn afkomstig van huishoudens in de regio. We observeren werknemers met gezichtsmaskers die computers en tv's uit elkaar halen. Bij een van de stops zien we een stapel oude harde schijven naast desktopcomputers die wachten om te worden gedemonteerd. Transportbanden transporteren gescheiden delen naar buiten, waar ze landen op bergen afval of in containers, opgesteld om te worden getransporteerd naar een andere fabriek voor verdere verwerking.

Na een paar stops verzamelen we wat kleinere containers, gevuld met afgedankte mobiele telefoons. We mogen door de stapels snuffelen en de apparaten inspecteren. Veel zien er prima uit, worden nauwelijks gebruikt en zonder zichtbare schade. De meest voorkomende fout lijkt een gebroken scherm te zijn en bij sommige van de duurdere modellen kun je de frustratie van de eigenaar alleen maar voorstellen.

Onze gids neemt een ouderwetse opvouwbare telefoon en breekt deze uit elkaar. We zijn geschokt. Lachend moedigt hij ons aan er een te vinden en het uit te proberen. " Het is stressverlichting ", zegt hij. Ik kan mezelf er nauwelijks toe brengen om het te doen.

Beeldcredits: Trashed Phones via Shutterstock

Recycling is een zeer gecompliceerd en ruw proces. Omdat elektronische apparaten zijn samengesteld uit tientallen verschillende materialen, allemaal met unieke chemische eigenschappen en gevaren voor het milieu of de gezondheid, is het bijna onmogelijk om ze te recyclen zonder ze eerst in hun componenten te demonteren en afzonderlijke fracties van min of meer bekende materialen te scheiden.

Om een ​​beter begrip te krijgen van wat de uitdagingen zijn, ga ik naar een ander recyclingbedrijf in Berlijn, Duitsland. De website laat zien dat ze inspiratie putten uit Agenda 21, het actieplan van de Verenigde Naties voor duurzame ontwikkeling. Het oorspronkelijke idee was om gerenoveerde elektronica te matchen met gebruikers die tevreden zijn met de prestaties die deze apparaten bieden. De veronderstelling was dat de kosten voor verwijdering zouden dalen, omdat apparaten winst zouden opleveren bij de verkoop aan een consument. Vanaf het begin was het bedrijf echter ook bezig met het recyclen van elektronisch afval en het ontwikkelen van technologieën om dit te doen. Dit leverde hen de 1e European Recycling Award op in 1995.

Ik spreek met Dr. Hendrik Böhme, oprichter van het bedrijf. Tegenwoordig recyclen ze elektronisch afval van industriële bronnen, voornamelijk computerapparatuur en kantoortechnologie, maar ook medische technologie.

Image credits: Dr. Hendrik Böhme, Electronic Waste als drager van waarden en bronnen, TU Berlin, 1999

Als ik Dr. Böhme vraag naar het bedrijf met gebruikte elektronica, zegt hij dat het niet langer interessant is. Hij zegt dat de meeste van zijn vorige klanten zich geen gereviseerde apparaten meer kunnen veroorloven. Ik vermoed echter dat de prijsdaling ook heeft bijgedragen tot een daling van de waarde van gebruikte elektronica. Later legt hij uit over het risico verbonden aan het handelen in gebruikte goederen. Het bedrijf moet de garantie verlengen, maar vooral met computers zijn veel onderdelen kwetsbaar, gevoelig voor beschadiging en u weet niet hoe ze werden behandeld door vorige eigenaars. Garantiegerelateerde uitgaven overschrijden snel de waarde van de apparaten, waardoor het bedrijf niet winstgevend is. Een bruikbaar alternatief dat Dr. Böhme biedt om de volledige levensduur van gebruikte elektronica te gebruiken, is door ze te doneren, bijvoorbeeld aan scholen in ontwikkelingslanden.

Ik wil meer leren over het recyclingproces. Dr. Böhme legt uit dat recycling scheiding van materiaalfracties vereist, om mengsels te vermijden die later niet kunnen worden gescheiden. Dit gaat gepaard met veel handarbeid. Manpower is duur en veel bedrijven werken met gehandicapten. Het voordeel is dat bijna het gehele materiaal van een apparaat wordt ingevoerd in de recyclinglus en dat bijna niets wordt weggegooid. De materiaalfracties worden overgedragen aan andere bedrijven die de fracties verder scheiden en materialen terughalen in gespecialiseerde fabrieken.

" Fabrikanten ondermijnen bewust het vermogen om apparaten te onderhouden en aan te passen. Veel apparaten zijn opzettelijk gebouwd om na een paar jaar te breken. Tijdens het recyclen merkt men dit vaak wanneer men voor een hele serie precies weet wat er moet gebeuren om dit apparaat weer tot leven te brengen. "- Dr. Hendrik Böhme

Als een voorbeeld biedt Dr. Böhme een computerterminal die ze hebben gerepareerd. De aan / uit-knop bevindt zich aan het uiteinde van een dun langwerpig geleidingsbord. Telkens wanneer op de knop wordt gedrukt, buigt het bord een beetje. Na ongeveer drie jaar regelmatig gebruik, breekt de knop af. Telkens wanneer het bedrijf deze terminal ontving, was dit de enige fout, waardoor de machine onbruikbaar werd voor de eindgebruiker. Dr. Böhme speculeert dat een eenvoudige plastic strip de geleiderplaat verstijfde, de knop stabiliseerde en de schade voorkwam. Bovendien gebruikte de fabrikant schroeven met platte koppen om openen van het apparaat te voorkomen.

" Ze willen niet dat apparaten worden gerepareerd. Wanneer defect, gooi dan weg en koop nieuw. Het wordt nog erger. "Ik vraag of hij een verandering in de toekomst kan voorzien. Hij ontkent. " Er was in de jaren 90 een euforie om met recycling te denken. Maar op de een of andere manier gaven ze de dollar door aan de recyclage-industrie en zeiden ze 'hoe ze het spul kunnen heroveren'. "- Dr. Hendrik Böhme

Hij neemt een gedeeltelijk gedemonteerde tablet van een van de stapels en wijst naar het scherm. Hij klaagt over de lijmen die het bijna onmogelijk maken om het stuk af te breken en te verwerken voor recycling. Hij maakt ook bezwaar tegen de mix van zwarte en witte kunststoffen, die zelfs niet te zien is wanneer het apparaat volledig is geassembleerd. Het resultaat van dit ontwerp is dat recycling steeds energie-intensiever en duurder wordt.

Beeldcredits: Broken Tablet via Shutterstock

Op dit moment gebruiken fabrikanten traag om gerecyclede materialen in hun producten te gebruiken. Hoewel kwaliteit, zuiverheid en dus betrouwbaarheid van deze materialen een probleem kunnen zijn, is de prijs nog steeds een doorslaggevende factor. Ondanks de toegenomen vraag en een sterke stijging van de prijzen voor natuurlijke hulpbronnen, blijft de mijnbouw en de productie van koper, bijvoorbeeld, goedkoper dan het recyclingsalternatief.

Dr. Böhme zegt dat recycling een stuk goedkoper kan zijn als fabrikanten hun product met recycling in gedachten houden. Hij betreurt dat het terugnamesysteem van de AEEA-richtlijn producenten niet heeft aangespoord om meer economisch en ecologisch te werken. Volgens hem zijn de voorschriften mislukt omdat fabrikanten niet worden gedwongen om het einde van hun levensduur aan te pakken. In plaats daarvan wordt de recyclingindustrie gefinancierd om bergen afval te verwijderen, wat de meest economische benadering is voor fabrikanten.

Het recycleren van in massa geproduceerde consumentenelektronica is een relatief nieuw terrein. Recyclers worden geconfronteerd met een veelheid aan materialen. Aan de ene kant is de uitdaging om processen te ontwikkelen voor het extraheren van grondstoffen uit een onbekend en complex mengsel. In veel landen wordt dit gecompliceerd door complexe regels en wetten. Aan de andere kant werken ze met componenten waarvan de effecten op mens en milieu niet goed worden begrepen. Recyclingbedrijven dragen een enorme verantwoordelijkheid, die bij de fabrikanten moet liggen.

Dr. Böhme wenst dat beleidsmakers fabrikanten zouden beïnvloeden om hun verantwoordelijkheid te nemen. Hij blijft echter pessimistisch. Vanuit zijn perspectief blijven economische zorgen sociale en ecologische gevolgen troeven. Hij stelt dat bedrijven en landen zich tot het uiterste inspannen om goedkope natuurlijke hulpbronnen te verkrijgen, of het nu gaat om uitbuiting van armere landen of om oorlog. In dit licht lijkt het een zegen dat de middelen afnemen en dat recycling winstgevend wordt.

conclusies

De toekomst van recycling

De snelle omzet van elektronica en de uitbreiding van markten in ontwikkelingslanden leiden tot steeds meer verspilling en groeiende vraag naar middelen. Aldus zullen de prijzen voor grondstoffen hun steile stijging voortzetten. Bijgevolg zal het recyclen van elektronisch afval aan belang winnen naarmate het steeds winstgevender wordt. En het zal onmisbaar zijn als de natuurlijke hulpbronnen zijn uitgeput of hun exploitatie economisch minder rendabel is dan recycling.

Ecologisch gezien is het een nachtmerrie dat we onze toenemende honger naar hulpbronnen nog niet kunnen voeden door andere middelen dan door mijnen. De schade die we veroorzaken aan het milieu en de menselijke samenleving is enorm en grotendeels onomkeerbaar voor vele toekomstige generaties.

Economisch gezien bevinden we ons in de halfslachtige situatie dat de recyclingindustrie aan het volwassen worden is in een tijd dat we er nog niet afhankelijk van zijn. Tenzij onze consumptiepatronen veranderen, zal de industrie echter niet alleen doorgaan met het recyclen van dagelijks afval, maar ook afval recyclen van meer dan 200 jaar industrialisatie. De stortplaatsen van vandaag zijn de mijnen van de toekomst.

Urban Mining Infographic via Mining.com

Stedelijke mijnbouw klinkt misschien als science fiction, maar dat is het niet. Deze industrie wordt gedreven door enorme tekorten aan natuurlijke hulpbronnen. Stortplaatsen in Japan bevatten bijvoorbeeld meer dan het dubbele van het goud, zilver, indium en platina dat de hele wereld per jaar verbruikt. Bovendien hebben veel landen te weinig storten. Tegen de huidige tarieven zal het VK tegen 2018 alternatieven moeten zoeken. Ondertussen wordt de eerste mijn in 2014 in België gevestigd. Moeder Natuur dwingt ons om op de een of andere manier met ons afval om te gaan.

The Future of Consumption

Er zijn veel tekenen dat ons gedrag aan het veranderen is. Het internet heeft de deelmentaliteit geholpen om mainstream te worden en over te schakelen naar wat nu de deeleconomie wordt genoemd. Diensten als Napster of Kazaa maakten het delen van bestanden met anderen peer-to-peer beroemd. Hoewel dit soort delen inbreuk maakt op auteursrechten, heeft de industrie uiteindelijk veel andere manieren gevonden om online te delen met hun klanten, niet in de laatste plaats via sociale netwerken.

Zoals eerder vermeld, neemt de wens om originele kopieën van muziek of software te bezitten af. Met services zoals Spotify ruilen we de luxe in van het kopen van muziek voor het gemak van het beschikbaar hebben van muziek die we leuk vinden. Als we leren dat het niet nodig is om een ​​bepaald item te bezitten, verliezen we geleidelijk onze gehechtheid aan fysieke objecten.

Deze veranderingen veroorzaken op korte termijn veel problemen, maar bieden ook hoop. We zijn aan het overgaan door een fase van snelle technologische evolutie. Tegenwoordig produceren we technologische apparaten die oneindig veel krachtiger zijn en geproduceerd met slechts een fractie van het materiaal, in vergelijking met vergelijkbare apparaten van een paar jaar geleden. Een smartphone verenigt bijvoorbeeld wat vroeger drie of meer apparaten gebruikte: telefoon, camera, sms, surfen op het internet, tv kijken en meer. Deze voortgang van het verpakken van meer functies in steeds compactere gadgets gaat door. De hoop is dat we in de toekomst meer apparaten kunnen produceren en de groeiende markt kunnen bedienen met veel minder middelen.

Afbeeldingscredits: TopCultured

Meer doen met minder alleen zal onze problemen niet oplossen. Zoals eerder besproken, verschuiven onze consumptiepatronen van eigendom naar gebruik. We willen graag het nieuwste van elk apparaat en elke service, maar we zijn niet langer gericht op het onze eigen apparaat en service. We verhuren appartementen, leaseauto's, betalen mobiele contracten die om de twee jaar een nieuwe telefoon aanbieden en kopen maandelijks muziekabonnementen. Deze voorbeelden zijn slechts het begin. Er is een trend zichtbaar: we laten langzaam de fysieke statussymbolen los.

In plaats van te definiëren wie we zijn door wat we bezitten, gaan we over op andere soorten status. We beginnen onszelf te definiëren op basis van hoe we omgaan (sociale netwerken), wat we weten (zelfstudie) en wat we kunnen doen (ondernemerschap). We bevinden ons midden in de sociaal-technologische revolutie. Dit is echter een verhaal op zichzelf.

De drijvende krachten achter dit fenomeen zijn serviceontwerp en productservicesystemen (PSS). Het primaire doel bij het ontwerpen van een nieuw product is om tegemoet te komen aan de behoeften van de gebruiker, in tegenstelling tot het stimuleren van nieuwe behoeften en consumptie met het doel winst te maken (bijv. Frisdranken). Daarnaast ontwerpen bedrijven flexibele diensten die rond dit product draaien. Xerox was een van de eerste bedrijven die succesvol was met dit model. In plaats van kopieermachines te verkopen, begonnen ze de kopieën te verkopen, wat betekent dat ze de apparaten hebben geleverd en gebruikers hebben opgeladen voor de service om ze te gebruiken. Evenzo produceren veel autobedrijven niet langer alleen auto's, maar ontwikkelen ze ook autodeelsystemen. Het voordeel van de gebruiker met deze servicesystemen is dat ze gegarandeerd een volledig functioneel apparaat zijn. Het bedrijf is er daarentegen verantwoordelijk voor dat het up-to-date en actief blijft. Bedrijven zijn vervolgens ook verantwoordelijk voor het recyclen van producten of onderdelen aan het einde van hun levensduur, en moedigen hen uiteraard aan om dit zo efficiënt mogelijk te maken.

The Future of Waste

Op dit moment leren we middelen optimaal te benutten, inclusief ons afval. Het doel is om niets als afval te laten beschouwen, maar alles opnieuw te gebruiken en te recyclen, net zoals het in de natuur wordt gedaan. Veel bedrijven zijn begonnen met het nabootsen van de natuur in hun productontwerp. Eén benadering om deze ontwerpen te begeleiden wordt 'Cradle to Cradle' genoemd.

[Cradle to Cradle] modelleert de menselijke industrie voor de processen van de natuur en bekijkt materialen als voedingsstoffen die circuleren in gezonde, veilige metabolismes. Het suggereert dat de industrie ecosystemen en het biologische metabolisme van de natuur moet beschermen en verrijken, terwijl tegelijkertijd een veilig, productief technisch metabolisme wordt gehandhaafd voor het hoogwaardige gebruik en de circulatie van organische en technische voedingsstoffen. Simpel gezegd, het is een holistisch economisch, industrieel en sociaal raamwerk dat streeft naar het creëren van systemen die niet alleen efficiënt zijn, maar ook in essentie afvalvrij zijn. - Wikipedia, 2012

In een Forbes-interview zei de medeoprichter van de 'Cradle to Cradle'-benadering:

"We zien alle materialen als voedingsstoffen en elimineren het concept van afval. We zeggen: "Denk niet eens aan afval; afval bestaat niet. "Hoe kunnen we van alles een heilzame voedingsstof maken voor biologie of technologie?" - William McDonough

Met andere woorden, afval zal worden erkend als een hulpbron, wat betekent dat het concept van afval geen toekomst heeft.

Onze toekomst

Onze toekomst is nog niet beslist; we creëren het elke dag. Niemand heeft deze wereld ontdekt; noch de natuur noch de mens is voorspelbaar en daarom zijn ze oncontroleerbaar. In zekere zin zijn we geblinddoekt en niet bewust van de gevolgen van onze acties. En net als Karl, geloof ik dat diep vanbinnen iedereen gewoon een beter leven wil leiden en wil bijdragen aan een betere wereld. Met andere woorden, niet één persoon is de schuld van de rotzooi waarin we ons bevinden.

" Ik ben optimistisch dat iedereen probeert een betere toekomst te creëren, misschien zonder volledig te begrijpen hoe. We moeten morgen creëren zonder de dag na morgen in gevaar te brengen. "- Karl, industrieel ontwerper

Ik wil niet zeggen dat het niet waardevol is om de fouten van individuen of organisaties aan het licht te brengen. Immers, waar zouden we vandaag zijn zonder de niet-aflatende inspanningen van organisaties zoals Greenpeace, WWF of Amnesty International? Denk aan hun methoden, wat je wilt, maar op één punt moet je het met me eens zijn: ze hebben baanbrekend werk verricht door diepe sociale en milieukwesties in het centrum van de publieke aandacht te plaatsen. Breed publiek bewustzijn is een sleutel tot het opbouwen van voldoende hefboomwerking, legt druk op besluitvormers en verplaatst iets.

Beeldcredits: Greenpeace International

Hoewel het creëren van bewustzijn van groot belang is bij het creëren van een betere wereld, denk ik dat we ook problemen met empathie moeten aanpakken. In plaats van simpelweg een vinger wijzen, frustratie creëren en de verantwoordelijkheid naar iemand anders verplaatsen, moeten we bijdragen aan de oplossing; wij allemaal.

Bedrijven zijn van ons afhankelijk als klanten. Wanneer we met onze Dollars stemmen, worden ze gedwongen te luisteren. Dus probeer bewuste beslissingen te nemen wanneer je consumeert. Koop lokaal, geef geld uit aan kwaliteit, word geïnformeerd en steun bedrijven die sociaal en ecologisch bewust zijn en dienovereenkomstig produceren, recycle uw afval, en bovenal, stel moeilijke vragen. Het zal je niet alleen helpen reflecteren en leren, het zal anderen dwingen na te denken, en het zou hen misschien kunnen inspireren om hun gedrag te heroverwegen.

Buckminster Fuller, een Amerikaanse architect en systeemtheoreticus van de 20e eeuw, noemde deze planeet het ruimteschip aarde. Je zou het ook een overgrote Noach's Ark kunnen noemen; een grote boot die in het universum drijft, en we zitten er allemaal samen in. Wat in een ander deel van de wereld gebeurt, heeft invloed op ons allemaal, het slechte en het goede. Laten we ons richten op het goede en het schip in rustiger vaarwater brengen. Wat zijn je optimistische en hoopvolle visies voor de toekomst?

" Je zou kunnen zeggen dat ik een dromer ben, maar ik ben niet de enige. " - John Lennon

Afbeelding credits: Planet Earth Sunrise via Shutterstock

Epiloog

Mijn eigen kapotte laptop zal nog niet worden vervangen. Ik heb dit artikel hierover voltooid. Eerst heb ik de body op een externe monitor bevestigd, uiteindelijk het kapotte beeldscherm verwijderd en ondertussen een vervangend LCD-scherm besteld en de laptop zelf gerepareerd. Gelukkig heeft de fabrikant besloten om schroeven en plastic clips te gebruiken, in plaats van te lijmen voor de ring. Het ontwerp van het apparaat maakt het heel eenvoudig om kapotte hardware te vervangen en het vervangende LCD-scherm was betaalbaar. Bedankt Sony!

* naam veranderd
Beeldcredits: Green Earth Recycle via Shutterstock