De traditionele gedrukte media hebben onlangs hun invloed en lezerspubliek zien teruglopen. The Guardian, vaak beschouwd als het geweten van Liberal Britain en een van de meer kwaliteitskranten in het Verenigd Koninkrijk, heeft zijn oplage zien slinken van 400.000 in 2000 tot iets meer dan 200.000 in 2012. De zaken zijn niet veel beter aan de andere kant van het politieke spectrum, met het conservatieve dagblad The Telegraph dat de helft van zijn lezerspubliek in dezelfde periode heeft verloren.
De overstap van de dure drukpersen van weleer naar internet was niet de goedmaker voor de traditionele nieuwsmedia die hadden gehoopt. Journalistiek is duur en banneradvertenties hebben de rekeningen niet betaald. Sterker nog, alleen The Daily Mail doet het goed in het digitale tijdperk, gedeeltelijk als gevolg van het combineren van wellustige (en dubieuze) verhalen over B-List-beroemdheden, op de borst bonzende conservatieve retoriek en sensationele krantenkoppen.
Verkeer krijgen is geen probleem. The Guardian heeft een Alexa ranking van 164 en is de 17e meest bezochte website in het Verenigd Koninkrijk. De Telegraph heeft ook een Alexa-ranking van 237 en is de 23 meest bezochte website in het Verenigd Koninkrijk.
Wat zorgt er dus voor dat deze kranten in zo'n slechte financiële toestand verkeren? Deels is het een gevolg van het niet kunnen profiteren van de enorme hoeveelheid verkeer die ze ontvangen, wat ertoe leidt dat The Guardian moet diversifiëren - ze lopen nu open dagen, een online datingsite en educatieve seminars.
Een ander belangrijk deel van waarom kranten falen, ligt in hun onvermogen om de kosten te verlagen. Journalisten zijn duur. Grote kantoren in Londen en New York zijn duur. Ter vergelijking: de meeste digitale tijdschriften hebben journalisten die werken vanuit co-working spaces of hun huizen.
De afgelopen jaren was er een nieuwe bedreiging voor het bedrijfsmodel voor digitale publicatie afkomstig van Ad Blockers, waardoor het voor netizens gemakkelijk is om zoveel digitale inhoud te gebruiken als ze willen, zonder dat de site-eigenaren ooit een cent zien.
Adblockers
AdBlockPlus is een van de meer populaire ad-blockers AdBlock, NoScript & Ghostery - The Trifecta Of Evil AdBlock, NoScript & Ghostery - The Trifecta Of Evil De afgelopen paar maanden ben ik benaderd door een groot aantal lezers die hebben gehad problemen met het downloaden van onze handleidingen of waarom ze de aanmeldingsknoppen of reacties die niet worden geladen, niet kunnen zien; en in ... Lees meer. Het ondersteunt IE, Chrome, Firefox en Safari en is door meer dan 50 miljoen mensen gedownload. Allemaal enthousiast om de advertenties te vermijden die door de meeste websites worden gebruikt om inkomsten te genereren met content.
Ze werken door het onderscheppen van netwerkverkeer en het vergelijken van de herkomst met een zwarte lijst van bekende websites die advertenties weergeven. Advertenties worden geblokkeerd, nooit gezien door de gebruiker, en de rest van de inhoud wordt normaal weergegeven.
De opkomst van deze Ad Blockers Please Whitelist MakeUseOf in Adblock: een pleidooi voor een voormalige Adblock Filter-ontwikkelaar Please Whitelist MakeUseOf in Adblock: een pleidooi voor een voormalige Adblock Filter-ontwikkelaar Het is geen geheim dat we hier bij MakeUseOf geen grote fans van Adblock zijn. Maar we weten dat sommigen van jullie Adblock niet zullen loslaten totdat het uit je koude, dode handen is geput. Als ... Lees meer heeft een grote crisis veroorzaakt voor websites die afhankelijk zijn van reclame voor hun overleving. The Times, The Daily Telegraph, The Sun en de New York Times hebben hierop gereageerd door de vrije toegang tot hun inhoud en het oprichten van paywalls brutaal te beperken. Hierdoor is het aantal lezers aanzienlijk verminderd. Tegelijkertijd heeft het de koffers van deze organisaties een boost gegeven door lezers te vertalen in koud, hard geld. Iets dat het vorige op advertenties gebaseerde model niet deed.
Maar is er een andere manier? Voor kleinere publicaties die niet over het aantal lezers beschikken om deze drastische maatregelen in te stellen, hebben ze moeten uitzoeken hoe ze kunnen overleven in een post-banner-advertentiewereld. Hier is hoe drie populaire websites het gelukt zijn.
Penny Arcade
Mensen houden niet van reclame bijna als een algemene regel; Adverteren is eenvoudigweg The Way It Is. Mensen die content maken, leren het leuk te vinden, omdat ze content willen maken, en ze willen ook eten en slapen onder een dak, en de kans om beide tegelijk te doen lijkt een redelijk goed idee.
Zo begon de openingsparagraaf aan een brutaal-eerlijke Kickstarter-projectintroductie en een van de meest fascinerende experimenten bij het runnen van een site zonder afhankelijk te zijn van banneradvertenties.
Penny Arcade overleefde de buste van Dot Com. Ze kwamen aan de top toen notoir litigieuze videogames-criticus Jack Thompson zich op Penny Arcade richtte voor het verkopen van een 'I Hate Jack Thompson' shirt en naar verluidt hem lastig viel. Ze richtten de Childs Play liefdadigheidsinstelling op, die bijna 25 miljoen dollar heeft opgehaald om zieke kinderen in het ziekenhuis te voorzien van speelgoed en videogames. Ze voeren PAX uit. Ze hebben zelfs een eigen videogame; Penny Arcade Adventures: On the Rain-Slick Precipice of Darkness .
En toch bood de opkomst van de Ad Blocker een zeer ernstig probleem voor Penny Arcade. In een sindsdien verwijderde blogpost, schreef staf schrijver Ben Kuchera eerlijk gezegd hoe slecht dingen waren. Echt slecht.
'... het kost me 1000 kijkers om $ 5 te krijgen. Behalve dat aantal is misleidend, omdat het heel eenvoudig is om advertenties van uw favoriete sites te blokkeren. Triviaal. En heel wat mensen doen het. ...
Dus nu blijkt dat ik ongeveer 1500 lezers nodig heb om die $ 5 voor mijn hypothetische site te krijgen. Stel dat ik mezelf voor deze maand $ 500 wil betalen. Het is geen hoop geld. Ik heb 150.000 paginabezoeken nodig. Dat sprong precies daar, toch? Kijk nu eens naar sites die een aantal zeer bekwame, professionele schrijvers in dienst hebben die fulltime werken en een leefbaar loon verdienen. U kijkt plots naar miljoenen en miljoenen pageviews die nodig zijn om alles onder water te houden, en nog veel minder uit te breiden. Tientallen miljoenen pageviews. Honderdduizenden, zo niet miljoenen unieke lezers. '
Het is niet alleen de economie van het runnen van een website die fundamenteel werd verstoord door AdBlock. Het was ook de kwaliteit van de inhoud.
'Maar laten we teruggaan naar het algemene ecosysteem: hoe rechtvaardigen sites langer lopende, diepgaande verhalen die de enorme pageviews niet zullen opleveren? Ik heb slecht nieuws. Ze schrijven shit. Populaire shit.
Ik werd niet boos op de verhalen over 'Top Ten Japanese Panties I Jerked Off To Last Night' op bepaalde sites toen ik me realiseerde dat de honderdduizenden bekeken pagina's die artikelen hebben ontvangen, hielpen te betalen voor een schrijver om een week lang bronnen te verzamelen en origineel te doen rapportage voor een functie. '
Dit artikel veroorzaakte een grote brand in de gaming-community. Reacties varieerden van felle onenigheid, tot gedempte knikken van samenloop. Hoe dan ook, de consensus was dat advertentieblokkers slecht zijn voor consumenten en slecht voor makers van inhoud.
Hoe reageerde Penny Arcade op de afnemende terugkeer van advertenties? Ze deden het ondenkbare. Ze hebben de reclamebanners gedumpt die hen al die jaren in de lucht hadden gehouden en het lot van de site in handen van hun lezers gelegd.
Werkte het?
Hun Kickstarter-campagne had een relatief bescheiden doel. Als de lezers $ 250.000 van hun eigen geld beloofden, zou Penny Arcade de advertenties op de website een jaar lang terugschroeven. Hoe meer lezers zouden beloven, hoe meer ze er voor terug zouden krijgen. $ 450.000 zou betalen voor de populaire Strip Search Web TV-serie voor een vierde seizoen. $ 525.000 zou alle advertenties van de startpagina verwijderen. $ 950.000 zou Penny Arcade hun inhoud laten zien als Creative Commons, in dezelfde geest als XKCD.
Terwijl crowdfunding vergeet Kickstarter: Crowdfund van uw eigen website vergeten Kickstarter: Crowdfund van uw eigen website Crowdfunding is de afgelopen jaren enorm van de grond gekomen. Maar u hoeft geen service zoals Kickstarter te gebruiken als u al uw eigen populaire website beheert. Read More heeft zichzelf bewezen als een waardevol middel voor het financieren van producten en het omzeilen van banken en durfkapitaal. Het is nooit echt gebruikt om de activiteiten van een kant zo groot als Penny Arcade te financieren. Dit was echt een riskante onderneming.
En toch trokken ze het uit. Ze hebben hun doel van $ 250.000 met gemak doorbroken. Vlak voor de cut-off datum trokken ze $ 528.144 in. Advertenties werden officieel verbannen van hun startpagina.
Het gerecht
Zoals de meeste mensen vond ik de samenvoeging van het Daily Beast en de Newsweek niets minder dan verwarrend.
The Daily Beast begon het leven als een spirituele voorloper van Upworthy, verzamelde inhoud die op andere sites werd gevonden als onderdeel van zijn 'Cheat Sheet', en vond later zelf liberale commentaar en onderzoeksrapporten van enkele van de beste journalisten in de VS.
Ondertussen werd Newsweek gelanceerd in 1933, tijdens een tijd van wereldwijde onrust terwijl de wereld nog steeds aan het wankelen was door de gevolgen van de Grote Depressie en de opkomst van Adolf Hitler in Duitsland. In zijn lange leven heeft hij grote verhalen ontdekt, inclusief gedetailleerde aantijgingen van ernstige mishandeling van verdachten in de controversiële Guantanamo Bay-gevangenis, en behoorden tot de eersten die seksueel wangedrag tussen Bill Clinton en Monica Lewinsky ontdekten, hoewel ze werden achtervolgd door The Drudge Report.
Na drie jaar scheidden Newsweek en The Daily Beast, waardoor Newsweek terugkeerde om te drukken en de toekomst van zijn journalistieke personeel er ongelooflijk onzeker uitzag.
Andrew Sullivan was een van die journalisten. Deze Britse journalist was een veteraan van de nieuwsindustrie, werkte eerder voor Time Magazine en The Atlantic en rond de periode waarin het bedrijf Newsweek Daily Beast werd ontbonden, lanceerde hij The Dish.
Blistertig boos en acerbisch soms, eerbiedig en attent de andere keer, bieden The Dish aanbieders het type van cerebrale, diepgaande analyse en commentaar dat zo hard online ontbreekt.
Als je Andrew Sullivan bent, is het niet moeilijk om mensen ertoe te brengen hun portemonnee te openen om je site te ondersteunen. En ja hoor, mensen openden hun portemonnee wel. In grote aantallen.
34.000 mensen beloofden elk om de site in de kinderschoenen te houden, resulterend in $ 875.000 aan inkomsten in het eerste jaar. Dat zijn enkele gezonde cijfers, en The Dish heeft een team van redacteuren, stagiairs en journalisten in dienst kunnen nemen.
Het liet The Dish ook toe een inkomstenmodel te omarmen dat niet afhankelijk was van adverteren.
Voor een site die te maken heeft met inhoud die sterk gepolitiseerd is, is dit een enorm voordeel. Adverteerders hebben laten zien bereidwillig te stemmen met hun geld en voeten, als het gaat om inhoud die ze aanstootgevend vinden.
Conservatieve praatradio gastheer Rush Limbaugh verloor tientallen adverteerders in de nasleep van zijn opmerkingen over de reproductieve rechten activist Sandra Fluke, en nadat Glenn Beck de Amerikaanse president Barack Obama ervan beschuldigde bevooroordeeld te zijn tegen blanke mensen, weigerden bijna 102 adverteerders hun reclames in verband te laten met zijn programma. Dit resulteerde in The Glenn Beck Show die drie dagen lang in het VK draaide zonder advertenties.
Voor The Dish is hun ongebruikelijke verdienmodel slechts een ander hulpmiddel om de onafhankelijkheid van de redactie en de integriteit van hun inhoud te waarborgen.
NSFWCorp
Het korte bestaan van NSFWCorp was een briljante. Ze toonden niet alleen dat journalistiek kon bestaan zonder de gepolijste kantoren en wankele ethiek van de reguliere pers, ze toonden ook aan dat fel onafhankelijke journalistiek kon gedijen buiten het traditionele reclamemodel.
Het team achter NSFWCorp zou rechtstreeks uit een roman van Hunter S Thompson geplukt kunnen zijn.
Ze werden geleid door Paul Carr; een Britse transplantatie in het slonzige Las Vegas. De journalistieke geloofwaardigheid van Carr is onmiskenbaar. Zijn Twitter-vetes met Snowden-journalist Glenn Greenwald, eBay-oprichter Pierre Omidyar en Gawker-journalisten zijn legendarisch. Hij is geschreven voor The Guardian, The Telegraph en TechCrunch, naast het schrijven van Bringing Nothing To The Party en The Upgrade: A Cautionary Tale of Life Without Reservations, waarin zijn heldendaden in de wereld van publiceren en journalistiek worden beschreven, evenals zijn strijd met alcoholisme.
Bij hem kwamen Mark Ames, Yasha Levine en Mark Dolan die elk eerder schreef voor de beruchte (en kortstondige) Engelstalige Rus tweewekelijks, de eXile.
De eXile stapte op nogal wat tenen in zijn tijd. Artikelen geschreven door de Russische dissident Eduard Limonov waren een hoofdbestanddeel van hun pagina's en toen ze een slechtste journalist in Rusland wedstrijd liepen, beloonden ze de winnaar - de New York Times journalist Michael Wines - met een taart in het gezicht. De vulling is gemaakt met paardensperma; een daad die de expatistische journalistieke gemeenschap in Moskou heeft geschokt en beschimpt.
Ze deden ook een serieuze, keiharde journalistiek. Ze ontdekten corruptie en brachten instellingen naar beneden, en schudden het Russische politieke establishment tot het wezenlijke.
Het duurde niet lang voordat de eXile de aandacht van de autoriteiten trok, met als gevolg dat de krant abrupt werd afgesloten en de terugkeer van het voornamelijk Amerikaanse personeel naar de VS.
Het verlies van Rusland was de winst van Paul Carr, aangezien drie van de beste schrijvers voor de eXile al snel in dienst kwamen. Ze werden vergezeld door voormalig Anthony Wiener intern Olivia Nuzzi en een cast van high-profile bijdragende auteurs, waaronder het Britse Labour MP Tom Watson, die bekendheid verwierf in de Leveson Trial door James Murdoch te vergelijken met een Siciliaanse maffioso, en striptekenaar Brian McFadden wiens werk is geweest gezien in de New York Times.
Ze waren overal op voorbereid. In een paar korte, tumultueuze maanden in 2012 en 2013 veranderde NSFWCorp alles.
Ze hebben een dapper prijsmodel gekozen. Lezers konden $ 3 betalen voor toegang tot de website, of voor $ 7 konden ze toegang krijgen tot de website en een gedrukt exemplaar van het NSFWCorp-tijdschrift werd overal ter wereld aan hun deur geleverd. Lezers konden ook inwoner worden van iets dat 'Conflict Tower' heette, waar ze voor $ 200 gegarandeerd toegang hadden tot NSFWCorp print en digitale publicatie voor de nabije toekomst.
Interessant is dat NSFWCorp ook de kwaliteit van hun artikelen en hun steeds groeiende lezerspubliek gebruikte als onderdeel van hun marketingstrategie.
Elke maand konden abonnees een beperkt aantal artikelen delen via een gepersonaliseerde link. Deze link zou 24 uur actief zijn en kon worden doorgegeven aan een onbeperkt aantal mensen. Als je de inhoud leuk vond en meer wilde (zoals vaak het geval was), kun je je abonneren. Genie.
Het is niet alleen het prijsmodel dat briljant was. Het tijdschrift en de website deden denken aan de ongelooflijk dappere journalistiek die kenmerkend was voor het werk van de eXile in Rusland.
De zevende gedrukte editie was opgedragen aan de mysterieuze en massaal krachtige gebroeders Koch, met hen in de vorm van een cartoon op de voorpagina gruwelijk afgebeeld; grijnzend, met vlammen en zwarte rook wispig op de achtergrond.
Het was niet alleen de cover die provocerend was. Mark Ames schilderde prachtig een 21 pagina's tellende exposé over de vormingsjaren van Charles Koch, terwijl John Dolan de onlangs overgebleven Tom Clancy obituariseerde (men zou kunnen zeggen onvriendelijk) en de militaire geschiedenis van Mexico verkent. Het waren ongelooflijke dingen.
En toch was het een eeuwigdurende strijd om NSFWCorp in stand te houden. Het voorwoord van het septembermagazine was simpelweg getiteld: 'Deze kwestie gebeurde bijna niet' .
We hebben alles geprobeerd; het snijden van niet-essentiële kosten, verhuizen naar goedkopere kantoren, nog een 24 uur durende fondsenwervende radioshow ... Maar wat we nodig hadden, was een andere investeerder. Dankzij een recente wijziging in de effectenwetgeving die ons in staat stelde openbaar te adverteren voor onze zoektocht naar fondsen, konden we niet één, maar zes nieuwe ondersteuners vinden. We bereikten ons investeringsdoel slechts enkele uren vóór de einddatum van dit exemplaar.
Op 25 november maakte het technologische blog van Silicon Valley, Pando Daily, bekend dat ze NSFWCorp hadden overgenomen en deze hadden opgenomen in de onderzoeksrapportage-afdeling van de site.
Heeft de beslissing om geen advertenties weer te geven ertoe geleid dat NSFWCorp is overgenomen door Pando Daily? Jij beslist. Hoe dan ook, in zijn korte bestaan heeft NSFWCorp ons alles laten zien wat er zou kunnen gebeuren wanneer lezers en een tijdschrift een visie delen van scherpe, eerlijke journalistiek en bereid zijn om hun geld op de juiste plaats te houden.
Conclusie
AdBlock doodt het gratis internet en ik neem de mensen die AdBlock gebruiken niet kwalijk. Nee, niet een beetje.
Ik geef de schuld aan elke 'Klik hier om een iPad' pop-up te winnen. Ik geef elke banner de schuld, volgens welke track je browse-activiteit je advertentie toont. Ik geef de reclame-industrie de schuld.
Het gebrek aan kwaliteitscontrole en moderatie (met name in het midden van de jaren '00) was verbazingwekkend, en resulteerde in mensen die webreclame associeerden met malware, namaakcompetities en frauduleuze producten. Het heeft dit beeld nooit helemaal geschud.
En toch zijn het niet de reclamebedrijven die lijden. Het zijn de makers. De schrijvers. De bloggers. De ontwikkelaars van games. De artiesten.
Als we gratis inhoud van hoge kwaliteit willen krijgen, moeten we een model uitwerken dat ervoor zorgt dat makers van inhoud voldoende worden gecompenseerd voor uw werk. NSFWCorp en Penny Arcade hebben moedige stappen gezet in de richting van een model dat buiten het bereik van advertenties kan bestaan, maar er moet nog veel werk worden verzet. Ik ben bemoedigd door de wil van Flattr en GitTip, maar ik begrijp dat deze nooit het gat van banneradvertenties kunnen vullen.
Maar wat denk je ervan? Welke modellen moeten sites verkennen? Laat het me weten in de reacties hieronder.
Image Credit: Glass-advertentie uit 1899 (Shaun Dunphy)